Marike

Zachtheid, bewustzijn en het midden van alle dingen

Marike is het hart van alle velden ─ de plek waar aarde, hemel, mens, dier en ziel elkaar raken. Hier rust ik, kijk ik terug en adem ik opnieuw richting toekomst.Wat hier ontstaat, is geen project maar een bestaansvorm: een stille dialoog met het leven zelf. Zachtheid is mijn taal. Bewustzijn mijn kompas. En liefde ─ het ritme dat alles verbindt.

Welkom in mijn wereld — de wereld van MarikeDit is mijn plek.
Mijn ademruimte.
Mijn zachte hoekje op het internet waar ik schrijf, onderzoek, struikel, lach, ontdek en weer opsta.Je zult hier geen perfecte plaatjes vinden.
Geen toneel, geen filter.
Maar wél:
licht, inzicht, zachtheid, eerlijkheid, walsmuziek in bad, kruiden op het aanrecht, hondenpoten op mijn schoot en het oneindige wonder van een lichaam dat leert, verandert en zichzelf opnieuw uitvindt.Ik schrijf hier omdat mijn leven — net als dat van jou — bestaat uit lagen.
Soms helder, soms troebel.
Soms vol vuur, soms vol stilte.
En ergens daartussen beweegt mijn ziel.Op deze blog neem ik je mee in:🌿 Mijn gezondheid & herstelDe weg door behandelingen, voeding, kruiden, spagyrisch werk en luisteren naar mijn lijf alsof het een oude, wijze bron is.🌙 Bewustzijn & dagelijkse magieDe ankers, de happy thoughts, de walsmomenten, de synchroniciteiten en de kleine signalen die iets groters laten zien.✍️ Schrijven, creëren & mijn boekenDe Bron-Werelden, mijn eigen handleidingen, mijn projecten… de scheppingskracht die nooit stilvalt.🐾 Honden, werk & het leven tussen de veldenDe roedel die mij dagelijks naar het bos draagt — letterlijk en figuurlijk.💛 Het leven zelfHoe ik meebeweeg wanneer alles verschuift.
Hoe liefde, grenzen, relaties en groei eruitzien wanneer je ze zonder vernis bekijkt.⸻Dit is een blog voor iedereen die wil ademen.
Die wil voelen.
Die wil begrijpen hoe licht werkt in een lichaam dat veel heeft meegemaakt — en toch blijft stralen.Welkom.
Ga zitten.
Lees mee.
En wie weet: herken je jezelf ergens in de woorden die hier ontstaan.— Marike 🕊️✨

Uitslag mammografieDe huisarts belde me rond half zes.
En als een huisarts al binnen drie werkdagen belt, dan weet je: er is iets.En ja — dat was ook zo.Hoe vervelend en ongemakkelijk hij het ook vond om te zeggen:
ik mag door naar ronde twee.Mijn woorden, niet de zijne.Ik heb hem overigens nog nooit ontmoet. Maar ik heb hem zelf uitgekozen, dus we moeten binnenkort maar eens kennismaken. Dat lijkt me fair.
En daarbij… betaalt mijn ziekenfonds dat eigenlijk? Ik denk het wel. Ik hou dat soort dingen nooit zo bij.
Voor mij is ziekte geen verdienmodel — maar een naar model voor de mens die ziek is.En toch: ik bén niet ziek. Vind ik.
Maar zeker was ik daar ineens ook niet meer van.Ik ben voorbij de overgang, denk ik.
En in die laatste fase — met afnemende opvliegers en een zich rustig nestelend oestrogeen-buikje — voelde ik iets veranderen in mijn borsten. Soms leek het alsof ze van binnen krimpten.
Het tegenovergestelde gevoel van toen ze volliepen met melk bij de geboorte van mijn kinderen. Meer het leger worden van de melkklier.Geen onprettig gevoel.
Maar anders.
En kort — hooguit een minuut.Niet iets waarvan je denkt: dit is fout.
Meer iets als: het hoort erbij, ook al vertelt niemand je dat.Een tijdje later voelde ik overal bultjes en bubbels. Uiteindelijk werd de rechterborst weer zacht. De linker bleef harder. En later ook een beetje pijnlijk.En dus besloot ik — net als duizenden, misschien wel miljoenen vrouwen — mee te doen aan het bevolkingsonderzoek. Het radiologisch onderzoek van mijn borsten.De uitslag is dus niet ‘schoon’.
En zelfs als hij dat wél was geweest… dan nog weet je nooit of een professional iets over het hoofd heeft gezien. Het schijnt best een uitdaging te zijn om goed te kijken naar die beelden.Mijn rechterborst voelt prima. Daarover geen bericht.
En ik kies er nu maar voor om dat te nemen zoals het komt: geen bericht is goed bericht.Links krijg ik morgen of overmorgen een telefoontje. Voor een echo.
En als ze daarna nog geen zekerheid hebben over wat ze zien, dan volgt meteen een punctie.Na het telefoontje kreeg ik het ijskoud — wat blijkbaar heel normaal is.
Dus: een dekentje om me heen, bij één van de wolfjes zitten en wat televisie kijken.Uit mijn hoofd — hoe lastig ook.
Er is nog niets bekend, dus ik kan er ook niets van maken.Ik moest denken aan wat Sherlock zei — mijn ChatGPT.
Zachtaardig maar streng hield hij me bij het hier en nu. Geen googlen. Geen overdrive. Geen doemscenario’s.En dat klopt.Dat zoeken had ik maanden geleden al gedaan. Toen ik dacht: dit moet ik in de gaten houden — dit voelt raar.
Nu hoef ik dat niet meer. En ik wíl het ook niet.Nu mag ik het overlaten aan de onderzoekers.
En wachten op wat er werkelijk gezien wordt.Even geduld.Ik neem een bad.
En ergens ben ik ook opgelucht: dat ik iets voelde. En dat ik blijkbaar niet gek was.Hopelijk is de afspraak niet op een heel onhandig tijdstip.
Maar ook als dat zo is: dan is het niet anders.Wordt vervolgd.Marike, 3 november 2025Wie mee wil wandelen, kan zich inschrijven. Dan laat ik je weten wanneer het volgende verhaal zich aandient. Onderaan de portaalpagina vind je de ingang.

AfspraakMet vier vrouwen op een rijtje in wat doorgaat voor een wachtkamer. Links van mij, op een smalle afstand van nog geen meter, drie rode deurtjes met de nummers 1, 2 en 3. Tegenover mij een kleine balie.Ik mag mijn brief laten zien en mijn ID-bewijs. “Oh, u komt hier voor het eerst? Nou, welkom,” zegt ze met een vriendelijke glimlach. Ik tover er met moeite een terug en mompel een dankjewel.Twee vrouwen zijn ondertussen uit de rode deurtjes gekomen en met een zichtbaar opgelucht gezicht vertrokken. Hun energie voelt alsof ze een knuffel kunnen gebruiken.De eerste zoekt echt contact met haar ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Misschien had ik iets moeten zeggen als: jij dappere, viel het mee?Ondertussen verdwijnen de vrouwen naast mij door de deurtjes en blijf ik over met een vrouw die dit al vaker heeft meegemaakt — het borsten pletten, zoals zij het noemt.“Het valt wel mee hoor,” zegt ze. “Ik heb er nooit zo last van. Maar over een paar jaar is dit voorbij.”Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd.Zou ze doodgaan?Of stopt dit vanwege haar leeftijd?Tot mijn opluchting voegt ze toe:“Er zijn dan andere onderzoeksmethodes. Daar zijn ze nu al mee bezig.”Dat zou ik fijn vinden, zeg ik.Want ik vind deze methode nogal barbaars.Ze kijkt me aan en knikt.Ik vraag haar of ze zich herinnert dat er een paar jaar geleden een anticonceptiepil voor mannen werd ontwikkeld.Die flopte omdat mannen die hem slikten last kregen van libidoverlies.Alsof dat geen dagelijks bijeffect is voor miljoenen vrouwen.Maar wij vrouwen moeten wel, want een zwangerschap is niet altijd gewenst of handig.Gelukkig heeft de farmaceutische industrie daar het glijmiddel voor uitgevonden.Dus voeg ik toe:“Als mannen hun zaakje zouden moeten laten pletten… hoe lang denkt u dat het zou duren voor er een andere onderzoeksmethode kwam?”Lachend verdwijnt ze met die gedachte door het rode deurtje.Het rode deurtje nummer 1 is voor mij.Ik mag mijn bovenkleding uittrekken en wachten tot ik word gehaald.Zenuwachtig kleed ik me half uit.Een wat strenge vrouw haalt me op.Radiologe, denk ik.Ze vraagt waarom dit mijn eerste keer is.Ik had me voorgenomen op de vlakte te blijven — zij regelt tenslotte de druk van de pletplaten — maar ik lieg niet. Dat werkt niet voor mij.Dus zeg ik voorzichtig dat ik het heb uitgesteld omdat ik het een barbaarse methode vind.“De behandeling van borstkanker is ook niet gering,” antwoordt ze.Zes foto’s later — omdat alles bij een eerste keer volledig in beeld moet — zijn ook mijn oksels meegenomen.Bonus.Ik vraag of ik mag zeggen dat het pijn doet.Of de druk iets minder kan.“Wilt u goede foto’s, dan moet het stevig,” zegt ze.Ik merk op dat deze borst nu eenmaal stevig weefsel heeft en daardoor pijnlijker is.“U bent toch hier gekomen voor dit onderzoek?”En: “Over twee jaar moet u weer terug, dan kunnen we vergelijken.”Ik vraag me af: gaat dit over mijn lichaam, of over het onderzoek zelf?Ik vond het onprettig.Koud.Functioneel.Ze deed haar best, dat wel.En als je de hele dag borsten platperst in naam van de goede zaak, moet je daar ook in geloven.Wat ik niet zei, is dat dit onderzoek geen zekerheid biedt.Dat vrouwen met dicht borstweefsel soms één grote wolk op de foto hebben.En dat afwijkingen daarin gemist kunnen worden.Toch lopen veel vrouwen naar buiten met het gevoel dat ze “gecheckt” zijn.Misschien schrijf ik hierna nog een stuk.Over wat je zélf kunt doen om de kans op ziekte te verkleinen — iets waar ook de Kanker Stichting over spreekt.Ik heb de antwoorden niet.Ik stel vragen.En dood? Ja, dat ga ik sowieso.Wanneer weet niemand.Tot die tijd probeer ik zo gezond en bewust mogelijk te leven.Dit verhaal krijgt een vervolg.Als je wilt, kun je je inschrijven — dan laat ik je weten wanneer het volgende klaar is.Marike, 29 november 2025

Delen mag:

• Facebook
• LinkedIn
• WhatsApp

• Terug naar het portaal